czwartek, 29 marca 2012

Lepiej stąd spadajmy!

5 luty 2012, godz. 9.46, Lotnisko w Bergamo.

Faktycznie, w miejscu wskazanym przez Papyla stał Błyszcząca Kurtka i rozmawiał z jakimś mężczyzną w mundurze. Surowy wyraz twarzy rozmówcy oraz dystynkcje na pagonach wskazywały na to, że jest on oficerem. Błyszcząca Kurtka tłumaczył coś swojemu zwierzchnikowi, nerwowo przy tym gestykulując. Raz za razem wskazywał w kierunku grupy Polaków. Kiedy oficer skinął nieznacznie głową, mówiąc przy tym coś do swojego podwładnego, ten bez zastanowienia szybkim krokiem zaczął iść w kierunku grupy Polaków.

Z uwagą obserwujący tą scenę przyjaciele zrozumieli, że to jeszcze nie koniec horroru.
- Ups! Lepiej stąd spadajmy, bo widzę, że włoskie zboki nabrały większej ochoty na bunga-bunga w słowiańskie odbyty.- Qorba nie miał wątpliwości co do zamiarów przeciwnika. - Szybko! Gdzie ten autokar!? Zwijamy się!
- Tam! - wskazała ręką zdezorientowana Rezydentka. - Ale o co chodzi?!
- Raz dwa! Spadamy! Niech pani pomoże prowadzić naszego kolegę! Byle stąd wyjść!

 Nie zważając na zaskoczone miny przechodzących obok ludzi, przerażeni towarzysze niedoli kierowali się teraz w stronę drzwi wejściowych, torując sobie drogę pokrzykiwaniem - Z drogi! Uwaga!  - Mimo, że robili co mogli, to z masą bagażów i bezwładnym Stefanem na karku poruszali się jednak niezbyt szybko.

- Łejt! Łejt! - Błyszcząca Kurtka, widząc pośpiech grupy Polaków, przyspieszył kroku i teraz już nie szedł w ich kierunku a zaczął biec. - Hej! Stop! Łejt!

Słysząc głos Błyszczącej Kurtki, Qorba poczuł mrowienie w okolicach zwieraczy...

środa, 28 marca 2012

Co się stało temu panu?

5 luty 2012, godz. 9.45, Lotnisko w Bergamo.

Próby wyrwania Stefana ze szpon nirwany w jaką popadł po spotkaniu tête-à-tête z pracownikami lotniska w Bergamo w dalszym ciągu nie przynosiły rezultatu.
- Słuchajcie, trzeba go stąd wyprowadzić, bo i tak na razie niczego się od niego nie dowiemy - rzucił rzeczowo Baldziu. - Wy go weźcie pod ręce, - zwrócił się do Papyli i Hipsterki, - ja wezmę walizkę, a ty Qorba, zabierz jego narty.

Grupa przyjaciół ruszyła w kierunku wyjścia. Procesję otwierały kobiety prowadzące Stefana. Za nimi szedł wpatrzony w swój tablet Papyl, a stawkę zamykali obładowani jak marokańscy Berberzy bracia G. Byli już o kilkanaście kroków od wyjścia, kiedy zza pleców dobiegł ich cieniutki kobiecy głosik.
- Przepraszam, czy państwo może z wycieczki narciarskiej do Montecampione?
- E... Tak. - Mechanicznie odpowiedział zaskoczony Baldziu.  
- Witam. Jestem rezydentką biura "Ski 4 Faggots". Czekam na państwa już dobre pół godziny. Na zewnątrz stoi autokar. - Młoda kobieta wyciągnęła dłoń w kierunku Baldzia. Mimo uśmiechu na twarzy, dało się odczuć nutę poirytowania w tonie jej głosu. - Ale.. co się stało temu panu? - Zauważywszy Stefana, niepewnie wskazała w jego kierunku.
- Po pierwsze, to jak pani poznała, że jesteśmy z Polski? Przecież nie nosimy wąsów! - Qorba był wyraźnie zdziwiony faktem, że ich narodowość została tak bezbłędnie rozpoznana. - A po drugie, to pani tam sobie spokojnie czekała przed autokarem a nam tu wychędożyli kolegę, - dodał z wyrzutem w głosie.
- Słucham?
- WYRU... - Qorba chciał użyć bardziej zrozumiałego synonimu ostatniego swojego słowa, ale jego brat, momentalnie wtrącił się do dyskusji, zakrywając mu przy tym usta.
- Pani pozwoli, że ja wytłumaczę. Otóż naszego kolegę zabrano... eee....chyba na kontrolę osobistą.... a po wypuszczeniu... O! Wygląda tak! Rain Man! - Baldziu wskazał na Stefana. Papyla, słysząc słowa Rain Man,  odruchowo przyłożyła dłoń do ust.              
- Ale jak to na kontrolę? 

- Ej! Patrzcie! - podniecony głos Papylka przerwał dyskusję.  - Tam! To ten pan od gumowych rękawiczek!


.






   

niedziela, 25 marca 2012

Dobre i to!

5 luty 2012, godz. 9.40, Lotnisko w Bergamo. 


- Stefan! Ocknij się! Stefan! Stefan! - Papyla coraz silniej potrząsała swoim małżonkiem. Niestety Stefan od momentu wyjścia z pomieszczenia dla personelu nie wykazywał chęci do kontaktu z otoczeniem. W ogóle nie reagował na żadne bodźce. Stał nieruchomo, wpatrywał się przed siebie i albo dłubał w nosie albo obgryzał paznokcie. Jego żona zauważyła też, że jej ukochany nabawił się lekkiego rozbieżnego zeza. Ale nie to najbardziej niepokoiło Papylę. Odkąd jej mąż do nich dołączył, a było to już dobre kilkanaście minut temu, ani razu nie wyciągnął z kieszeni swojego iPhone'a. To nienormalne, pomyślała. Albo zabrali mu telefon albo Qorba miał rację. Tam musiało się wydarzyć coś strasznego. Papyla odruchowo zasłoniła ręką usta.

- Daj mu z liścia, to może się obudzi. - Jak przystało na Qorbę, jego rada była z gatunku tych radykalnych.
- Przestań! Dość się chłopak już nacierpiał! - Baldziu z irytacją przyjął propozycję swojego brata.
- Przecież nie chce go ruchać od tyłu tylko ocucić! - Bronił się Qorba, urażony ostrą reakcją z jaką spotkał się jego pomysł.
- Dobra, dobra! Wymyśl coś lepszego.
- W takim razie może dajmy mu Jägera? - Tym razem Qorbie wydawało się, że to znakomity sposób na ożywienie kolegi. Ale po krótkiej analizie sytuacji, doszedł do wniosku, że to jednak nie najlepsze rozwiązanie. Szkoda marnować Jägera, pomyślał i nie czekając na reakcję towarzyszy, sam sobie odpowiedział na zadane pytanie. - E! Może lepiej jednak nie!

Mały Papyl, który w pierwszej chwili rzucił się na szyję Stefana, widząc jego brak reakcji, odwrócił głowę, spuścił smutne oczy i przeszukawszy walizkę ojca, którą ktoś w międzyczasie wystawił przed drzwi pomieszczenia dla personelu,  wyciągnął swój tablet. Tata jest jakiś dziwny, pomyślał. Ale przynajmniej odzyskałem tablet! Dobre i to!


.

piątek, 23 marca 2012

Tabula rasa


5 luty 2012, godz. 9.28, Lotnisko w Bergamo.

Bez wątpienia zombie, którego właśnie zobaczyli przed drzwiami pomieszczenia dla personelu, był ich towarzyszem podróży, Stefanem. Miał kurtkę Stefana, spodnie Stefana i buty Stefana. Ale zdecydowanie nie był TYM Stefanem, pewnym siebie wesołym czterdziestolatkiem, który przed kilkunastoma minutami zniknął w otchłani tamtego feralnego pomieszczenia.

Oczom towarzyszy ukazała się teraz przygarbiona, trzęsąca się karykatura człowieka. Stefan stał jak paralityk i nerwowo obgryzał paznokcie. Jego rozbiegane oczy  bezładnie omiatały ściany i sufit sali odbioru bagażu lotniska w Bergamo. Ale tym co najbardziej przerażało patrzących na niego przyjaciół był wyraz twarzy Stefana ... a właściwie... brak jakiegokolwiek wyrazu. Zero! Pustka! Tabula rasa!    

- Kononowicz - wyrwało się Baldziowi, ale zorientowawszy się, że popełnia foux pas, jak przystało na prawdziwego dyplomatę, natychmiast dodał  -  Eeee, znaczy.... dobrze, że już po wszystkim, nie?

- Dostał od tego wszystkiego kociej mordy. Słyszałem o takich przypadkach. - Skwitował wygląd kolegi, poruszony do głębi Qorba. Widząc jednak, że stojąca obok Papyla w reakcji na usłyszane właśnie słowa omal nie zemdlała, dorzucił szybko: - nie martw się z biegiem czasu się przyzwyczaisz.

- Hej! Tutaj! - Machając ręką, Hipsterka zawołała do stojącego w drzwiach Stefana.

Dwie wielkie błyszczące łzy spłynęły po policzkach małego Papylka...

środa, 21 marca 2012

Stefan! Stefan?

5 luty 2012, godz. 9.25, Lotnisko w Bergamo.

- Jest! Jest! Tata! - Radosny głos małego Papylka wyrwał pozostałych towarzyszy podróży z letargu w jaki wpadli wpatrując się w stronę, w którą pobiegł Błyszcząca Kurtka. - Tata? - Dodał po chwili, tym razem już znacznie bardziej niepewnym głosem.

- Och! Stefan! - W pierwszej chwili zawtórowała synowi Papyla. Zaraz jednak krzyknęła z przerażeniem - Aaaaaa! - Po czym stałym już zwyczajem zakryła dłonią usta.

- Steeefan? - Hipsterka nie mogła uwierzyć w to co widzi.

- Eee, yyy... - na widok Stefana język Baldzia zupełnie skołkowaciał, przez co jego właściciel nie był w stanie wypowiedzieć nawet słowa. Zazwyczaj mętny obraz, jaki dawało mu jedno oko, był teraz wyraźny i ostry niczym transmisja w jakości Full HD. To niemożliwe! Pomyślał, w dalszym ciągu nie wierząc w przekaz jaki właśnie docierał do jego mózgu.

- Goddamn it! Co oni mu zrobili!? - Z reguły trudny do wyprowadzenia z równowagi Qorba tym razem był wyraźnie wstrząśnięty.

Zaiste, to co teraz widzieli było wstrząsające...


.

poniedziałek, 19 marca 2012

Costa Concordia

5 luty 2012, godz. 9.20, Lotnisko w Bergamo.

- Dobra, już dobra. Pomyliłem się. To nie Stefan. Ale podobny! Sam powiedz? - Qorba po dokładnym obejrzeniu czarnoskórego delikwenta, którego przed momentem wziął za swojego towarzysza, przyznał się do pomyłki.
- Taaa! Normalnie dwie krople wody! Jeśli już, to bardziej przypomina posłankę Grodzką niż Stefana! - Drwił z brata Baldziu.
- No właśnie! A przecież Stefan jest trochę podobny do posłanki Grodzkiej, więc mogłem się z tej odległości pomylić. - żachnął się Qorba.

- Hej! Patrzcie! - Zawołała Hipsterka, wskazując na drzwi. W tej właśnie chwili z pomieszczenia dla personelu wyszedł lekarz i szedł teraz w kierunku wyjścia. Zza jego pleców wyłonił się Błyszcząca Kurtka i potrącając idącego przed nim lekarza oraz stojącego obok murzyna pobiegł gdzieś szybkim krokiem.

- Co się dzieje!? Gdzie on polazł!? Gdzie Stefan!? - Papyla była coraz bardziej znerwicowana i zdezorientowana.
- Wyglądał na zdenerwowanego i... chyba był jeszcze bardziej spocony. - Ocenił wygląd przeciwnika Baldziu.
- To jasne! Narobił marasu a teraz ucieka. Zupełnie jak ten cały Schettino z Costa Concordia! - analiza sytuacji "made by Qorba" była jak zwykle błyskawiczna.
- Musiało mu się bardzo spieszyć bo nie zdążył zapiąć rozporka. - Zauważyła, najbardziej spostrzegawcza z całego towarzystwa, Hipsterka.

- Kyrie eleison! - zawołała tego dnia po raz drugi Papyla.

.

piątek, 16 marca 2012

Ha! Ha!

5 luty 2012, godz. 9.18, Lotnisko w Bergamo.

- Ha! Ha! Qorba! Co ty pleciesz, przecież tam stoi murzyn! - Baldziu był wyraźnie rozbawiony zestawieniem tego co właśnie widział ze słowami swojego brata.
- Wiedziałem, że to zwyrodnialcy, ale że zrobią murzyna z Polaka, patrioty, katolika!? Tego bym się nie spodziewał!
- Nie strasz dzieciaka! - Papyla doszła już do siebie po pierwszym szoku kiedy, zamiast męża, w drzwiach pomieszczenia dla personelu ujrzała czarnoskórego mężczyznę.
- Przyjrzyjcie się dokładnie. Ma rysy Stefana! - upierał się przy swoim Qorba. - Tylko karnacja mu nieco ściemniała, nos poszerzył a usta uwydatniły. Jak mu się zmieniły inne partie ciała, tego niestety nie jestem w stanie powiedzieć.
- Nie dawajcie mu już więcej Jägera. - Hipsterka krótko skwitowała wnikliwą analizę antropologiczną swojego stryja.

- Mamusiu, ja nie chcę taty murzyna!

.

czwartek, 15 marca 2012

Uduchowione wizje

5 luty 2012, godz. 9.16, Lotnisko w Bergamo.

- Policja, Delicja! A siwo se wymiata!

No nie! Co ten palant robi, pomyślał Qorba. Żeby śpiewać na lotnisku? Kur....de! Ta Unia Europejska zmierza ku przepaści. Niby tacy cywilizowani a najpierw spocony zbok w odblaskowej kurtce zagina parol na biednego Stefana a teraz jakiś błazen śpiewa na lotnisku... Gorsze zoo niż u nas w sejmie.

Niestety Qorba nie zdawał sobie sprawy z tego, że obraz śpiewającego mężczyzny istniał wyłącznie w jego mózgu i był wypadkową jego bujnej wyobraźni i spożytego w tym dniu Jägermeistera. W rzeczywistości obserwowany przez Hipsterkę mężczyzna nawet się nie odwrócił, tylko szybko zniknął w tłumie pasażerów, który własnie wlewał się do hali odbioru bagażu lotniska w Bergamo.

Uduchowione wizje, jakich aktualnie doznawał Qorba, zostały nagle brutalnie przerwane przez Papyla, który zawiedzionym głosem zawołał - To nie Tata! - Chłopak wskazał na postać, która własnie stanęła na progu pomieszczenia dla personelu. Qorba powiódł wzrokiem za wskazaniem Papyla. To co zobaczył zmroziło mu krew w żyłach. - Niestety Papylku, to JEST twój Tata. - powiedział ze smutkiem.

- Kyrie eleison - wyszeptała Papyla, jedną dłonią zakrywając usta a drugą czyniąc znak krzyża...


.

wtorek, 13 marca 2012

Tysiące myśli

5 luty 2012, godz. 9.15, Lotnisko w Bergamo.

Stali teraz jak zahipnotyzowani i wlepiali wzrok w powiększającą się powoli szczelinę w drzwiach. W ich głowach kołatało tysiące myśli...

No szybciej! Szybciej! Dlaczego tak wolno! Otwierajcie te drzwi! No Wychodź! Papyla z wielką obawą, z drżącym sercem, ale też z ufnością, wpatrywała się w niepozorne a jednak szczególne drzwi pomieszczenia, w którym zamknęli jej mąża. Nie mogła doczekać się kiedy znów zobaczy swojego ukochanego.

Hurra! Cieszył się mały Papyl. Nie do końca wiedział co się dzieję. Nie do końca rozumiał te wszystkie skompilowanych słowa, których używał wujek Qorba. Berlusconi? Bunga-bunga? Penetracja? Hemoroidy? Wyruchać? Od tyłu? Co to wszystko może znaczyć!? Nie ważne! Przecież wyraźnie czuł, że coś niebezpiecznego groziło jego tacie. Teraz zaś radował się szczerze z tego, że niebezpieczeństwo dobiegło końca. Tata wróci! Wszystko będzie dobrze! I odzyskam mój tablet, który jest walizce!

WOW! Niezłe ciacho! Pomyślała Hipsterka kiedy, wpatrując się intensywnie w drzwi, kątem oka dostrzegła przechodzącego nieopodal przystojnego mężczyznę. Wygląda zupełnie jak Gerard Piqué... Nie! Iker Casillas! A może jednak Gerard...

Muszę siku! Ani umysł ani wzrok Qorby nie były w stanie skupić się na otwartych coraz szerzej drzwiach. Jego organizm dawał mu wyraźny sygnał: szukaj kibla!

Rozglądając się w poszukiwaniu toalety Qorba spostrzegł, że Hipsterka z zaciekawieniem przygląda się jakiemuś przystojniakowi w typie hiszpańskiego piłkarza. Hmm... Gość wygląda zupełnie jak Iker Casillas... albo raczej Gerard Piqué... No, no... Nie ma co...

Nagle zauważył, że obserwowany mężczyzna, w znany tylko sobie sposób, wyczuł skierowany na niego wzrok Hipsterki. Odwócił się, spojrzał w jej kierunku, odsłonił w szerokim uśmiechu śnieżnobiałe zęby i ni stąd ni zowąd zaśpiewał:

- Nosa! Nosa! A siwo se wymiata!



.

poniedziałek, 12 marca 2012

Drzwi się otwierają!

5 luty 2012, godz. 9.10, Lotnisko w Bergamo.

- Ej! Wystarczy! Teraz moja kolej! - Qorba wyrwał butelkę z rąk koleżanki. - Mmmm - zamruczał, pociągając solidnego łyka. - Inna opcja jest taka, że mu hemoroidy pękły i musieli lekarza wzywać. - Dodał, podając butelkę Baldziowi.
- Ale on dotychczas nie miał żadnych problemów z hemoroidami! - Zaprotestowała Papyla.
- Nie miał, bo go nikt jeszcze... tego, no, wiesz... od tyłu. - Qorba wykonał charakterystyczny posuwisto-zwrotny ruch ręką. A że miał już do czynienia z proktologiem, to wiedział jak wygląda kliniczna odmiana bunga-bunga w gumowych rękawiczkach. - Uwierz mi, wiem co mówię. - Dodał tonem znawcy, marszcząc przy tym czoło i znacząco kiwając głową.
- Głupoty opowiadasz!
- Głupoty? Tak? No to po co wzywali lekarza?
- Może... - zaczął Baldziu.
- Taaa, wiem. -Przerwał mu natychmiast Qorba - Może mają procedury i tak dalej. Mówię wam, jedyna ich procedura to dorwać nieboraka i wyruchać od tyłu!
- Patrzcie! Drzwi się otwierają! - Stojący z boku Papyl krzyknął gwałtowanie, przerywając wywody Qorby. - Hurra! Tatę wypuszczają!

Wszyscy, jak jeden mąż, spojrzeli na otwierające się właśnie drzwi...


.

środa, 7 marca 2012

To jasne

5 luty 2012, godz. 9.06, Lotnisko w Bergamo.

- Qorba! Ty nie masz serca! Tam za drzwiami NIE-WIADOMO-CO robią mojemu mężowi, a ty tu chcesz spokojnie stać i popijać wódę!?
- Hola! Spokojnie! Po pierwsze, to ustaliliśmy już, że DOBRZE-WIADOMO-CO robią twojemu mężowi. Po drugie, i tak nie możemy nic zrobić. Po trzecie, nie wódę tylko Jägera. A po czwarte, napij się, to może lepiej zniesiesz to wszystko.
- Qorba ma rację. Łyknij Jägera, dobrze ci zrobi. - Baldziu służył, jak zawsze, dobrą radą.
- Ej! Nie gadajcie tyle, tylko patrzcie! Ktoś tam wchodzi! - Hipsterka wskazała na drzwi, za którymi zniknął Stefan. - Ty! Co jest!? Gość wygląda na lekarza!

Faktycznie, pod drzwiami pomieszczenia dla personelu stał człowiek, którego strój ewidentnie wskazywał na to, że jest albo lekarzem albo ratownikiem medycznym. Na szyi miał stetoskop, a w ręku trzymał pokaźnych rozmiarów torbę. Po chwili z pomieszczenia wychylił się Błyszcząca Kurtka i nerwowym gestem nakazał lekarzowi wejść do środka.

- To jasne. Stefan zemdlał podczas penetracji. - Qorba nie pozostawił towarzyszom złudzeń.
- Dawaj tego Jägera! - Papyla też już chyba nie miała złudzeń co do losów swojego męża...

wtorek, 6 marca 2012

Bunga-bunga

5 luty 2012, godz. 9.05, Lotnisko w Bergamo.

- Ciekawe czy gumę założył tylko na ręce? - zapytał retorycznie Qorba.
- Och! - Westchnęła ponownie Papyla. - Nie gadaj takich głupot!
- Jakich głupot! Jakich głupot! Bądź realistką. Widziałaś jak on wygląda? Jak patrzy, jak mówi, jak się śmieje? Dla mnie sprawa jest ewidentna. Przyuważył Stefana, przystojniaka w typie rumuńskiego playboya, i teraz chce z nim bunga-bunga. Zupełnie tak, jak ten ich premier, Berlusconi.
- Ale Berlusconi robił bunga-bunga z kobietami. - Wtrąciła Hipsterka.
- No i co? Ten tu preferuje bunga-bunga w wydaniu męskim.
- Ooooch! Musimy coś zrobić! - zawołała Papyla drżącym głosem.
- Ale co? - Zamyślił się Qorba. - Jak wejdę tam ja albo Baldziu, to mamy bunga-bunga jak w banku. No chyba, że nie jesteśmy w jego typie... Ale wolę tego nie sprawdzać. Może Ty pójdziesz tam z Hipsterką, co?
- O nie! A jak coś się stanie mnie albo Stefanowi, to co będzie z Papylkiem?!
- Słuchajcie, a może tam nic złego się nie dzieje? Może po prostu mają takie procedury, że muszą zakładać rękawiczki? - Baldziu, jako lokalny polityk, wierzył w praworządność i ufał w respektowanie praw człowieka. Zwłaszcza w sercu Unii Europejskiej.
- Taaa, a te procedury nazywają się bunga-bunga! Zejdź na ziemie bracie!
- Hmmm, w takim razie pozostało nam tylko czekanie... - Baldziu teatralnie zawiesił głos.
- No to może po Jägerku?

niedziela, 4 marca 2012

Co on robi?

5 luty 2012, godz. 9.00, Lotnisko w Bergamo.

Pierwszy szedł Mundurowy, Stefan zaraz za nim a stawkę zamykał Błyszcząca Kurtka. Kiedy pierwsi dwaj zniknęli już za drzwiami pomieszczenia dla personelu, idący na końcu Włoch, zamiast także wejść do środka, odwrócił się w kierunku obserwujących całe zajście towarzyszy Stefana, uśmiechnął szeroko, po czym zaczął coś wyciągać z kieszeni.

- Co on robi? - Zapytała zaniepokojona losem swojego męża Papyla.
- Nie wiem, wyciągnął coś z kieszeni. - Odpowiedział automatycznie Baldziu.
- To... chyba są gumowe rękawiczki? - Tym razem wtrąciła się Hipsterka. - Tak! Na pewno! On zakłada gumowe rękawiczki!
- Och! - Westchnęła Papyla, zakrywając dłonią usta.
- Mamusiu, po co temu panu gumowe rękawiczki? - zdezorientowany Papyl szarpał za rękaw Papylę.
- Będzie ruchał Tatę. - Wtrącił zza pleców Qorba, któremu w międzyczasie udało się wreszcie podnieść z ławki. - Biedne dziecko. - Dodał i pogłaskał nastroszoną czuprynę chłopca.

czwartek, 1 marca 2012

A niech tam!

5 luty 2012, godz. 9.00, Lotnisko w Bergamo.

Tymczasem próby pertraktacji, jakie czynili pozostali członkowie polskiej ekspedycji narciarskiej zakończyły się fiaskiem. Nie dość, że umundurowany Włoch nie chciał oddać dowodu osobistego, to jeszcze się upierał, że Stefan musi iść z nim. Na nic zdały się również zabiegi dyplomatyczne Baldzia, który miał nadzieję, że posługując się językiem włoskim, zmiękczy niezłomną postawę przeciwnika. Na domiar złego z pomieszczenia dla personelu wyszedł Błyszcząca Kurtka i wspierał teraz swojego kolegę w dyskusji. Zamaszyście gestykulując wskazywał na przemian, raz na Stefana, raz na drzwi pomieszczenia, do którego zaciągnął walizkę. Powtarzał w kółko:
- Ju mast goł łif us! Ju ar drank! Ju mast goł łif us! Ju ar drank!
- Hey! Who are you to insult me? - Atakował Stefan. - I am STEFAN, STE-FAN! The citizen of European Community! Respect me! I came from fatherland of Lech Wałęsa and John Paul II! Understood?!
- Ju mast goł łif us! Ju ar drank! DRANK!
- Drinking is the way to express my personality! We live in a free world!
- Chyba jednak będziesz musiał tam z nimi pójść. – Baldziu przerwał tyradę Stefana, bo zdał sobie sprawę z tego, że nie mają już innego wyjścia jak ulec żądaniom włoskich służbistów.
- E?
- Jak z nimi nie pójdziesz to wezwą posiłki i może być naprawdę gorąco.
- A niech tam, pójdę z nimi! – Zadecydował nagle Stefan. – Może będzie tam jakiś ich zwierzchnik, to wtedy mu wygarnę. - Zwrócił się do Włochów: - Ok! I'll go with you, but I want to talk with your boss! Understood?
- Okej! Okej! - Chórem przytaknęli włosi. A Błyszcząca Kurtka nieznacznie się uśmiechnął i zacisnął dyskretnie pięść na znak tryumfu. Widząc to, Stefan poczuł się nieswojo. Coś przeczuwał...

Wolnym krokiem, ze spuszczoną głową, jak jeniec na obcej ziemi, w asyście dwóch wrogo nastawionych nieprzyjaciół, zmierzał teraz w kierunku pomieszczenia dla personelu. Zmierzał po swoje przeznaczenie...